سرعت شاتر: در دوربین های فیلمبرداری (دوربین هایی که با نگاتیو کار می کنن) ابزاری وجود داره که مقابل فیلم قرار می گیره و یک لحظه کنار می ره تا به فیلم نور برسه و بلافاصله جلوی فیلم رو می بنده تا فریم بعدی آماده بشه و مقابل این ابزار قرار بگیره باز هم همون اتفاق ادامه پیدا می کنه. این عمل در کسری از ثانیه اتفاق می افته. به اون ابزار شاتر می گن. در دوربین های تصویربرداری این ابزار وجود نداره و سنسور به صورت اتوماتیک در کسری از زمان به ثبت تصویر می پردازه و قطع می شه. این عمل در دوربین هایی که دیجیتال نبودن به وسیله نوسانات برق انجام می شد. مثلاً برق شهری ما 50Hz هست و به وسیله ی اون 25 فریم ثبت می شه و برق شهری برخی از کشورها 60Hz هست که به وسیله ی اون 30 فریم ثبت می شه. این اتفاق در دوربین های نسل جدید کاملاً اختیاریه و شما می تونید خودتون اون رو تنظیم کنید. البته این به تنهایی موجب ثبت فریم های بیشتر نمی شه. شما همون 25 یا 30 فریم رو در حالت عادی خواهید داشت و لی با این تفاوت که می تونید مدت زمان نور دهی به سنسور رو کم و زیاد کنید و درصورتی که دوربینتون قابلیت ثبت فریم های بیشتر رو داشته باشه تعداد فریم بیشتری هم ثبت کنید. در کل سرعت شاتر تعیین کننده مدت زمانی هست که سنسور به ثبت تصویر می پردازه. این عمل برای ثبت تصویر مناسب با دیافراگم رابطه مستقیم داره. یعنی اگر نور تصویر زیاده می تونید دیافراگم رو ببندید و یا سرعت شاتر رو بالا ببرید. اینکه دیافراگم رو ببندید یا سرعت شاتر بالا ببرید بستگی داره به خودتون که عمق میدان وضوح در صورتی دیافراگم رو ببندید زیاد می شه و در صورتی که شاتر رو بالا ببرید این اتفاق نمی افته. البته چون احتمال این هست که بعدها بخواید تصویرتون رو بوسیله نرم افزار اسلو به صورت حرفه ای کنید بهتره از سرعت شاتر بالا استفاده کنید. چون فریمها فریزتر می شن و کشیده گی کمتری دارن.